Εν ριπή

ΣΤΡΑΤΙΣΙΝΟ

Aδικία!

ΟΤΑΝ έχεις ανέβει-κατέβει με μισό αυτοκίνητο το γκρέμι κι έχεις πηδήξει αλλεπάλληλες φορές «τέζα» με τη λογική (;) ότι ή θα περάσει και θα κάτσει ή θα σπάσει και όπου πάμε πήγαμε, ε, τότε είναι αδικία και, φυσικά, δικαιολογημένα ψελλίζεις «ποιος θεός, γμτ;», όταν φεύγεις από το δυστύχημα με ελικόπτερο. «Δεν είναι επικίνδυνο, αν το σέβεσαι» σχολιάζει πάντα ο μαέστρος-πιλότος Νίκος Σαρρής και το ίδιο λένε ο Καββαθάς και ο δάσκαλός του, Ηλίας Σοφιανός, και βέβαια δεν έχουμε καμία αμφιβολία πως ο Κόλιν ΜακPέι το πετούσε με σύνεση, αξιοποιώντας και την εμπειρία του και τις δυνατότητες της εξαιρετικής μηχανής του. Ρισκάρεις, όταν είσαι πρωταθλητής και πληρώνεσαι για να κάνεις τη διαφορά, αλλά ποτέ «γιατί έτσι» και, κυρίως, έχοντας επιβάτη τον πολυτιμότερο άνθρωπο που συνδέεται με τη ζωή σου - όπως είναι για τον καθένα μας το παιδί του. Το δυστύχημα που κόστισε τη ζωή στον πολυνίκη του Ράλλυ Ακρόπολις Κόλιν ΜακPέι, στο παιδί του και σε φίλους τους δεν έχει επεξηγηθεί-διευκρινιστεί, άλλωστε είναι θέμα που άπτεται της ύλης του περιοδικού μας Πτήση, και όχι του συγκεκριμένου σημειώματος. Ο Κόλιν, πέρα του ότι ήταν χεράς και νικητής-πρωταθλητής καθώς και ακόμα πιο μακριά από το ότι ζωγράφιζε με τα Subaru και Ford, είχε ένα τόσο βασικό όσο και σπάνιο προσόν: έλεγε πάντα την αλήθεια. Δε μασούσε τα λόγια του. Ήταν άρχοντας και είχε αρχές. Αξιολογούσε την προσπάθειά του και δεν είχε καμία σχέση με όσους οδηγούν για εργοστασιακές ομάδες πληρώνοντας ή πουλώντας την ψυχή τους. Είχε ποιότητα ο Σκοτσέζος που δεν τη βρίσκεις σε Bρετανούς του κυκλώματος και σε κάθε περίπτωση την υπενθύμιζε με το δικό του χαρακτηριστικό τρόπο, εντός και εκτός ειδικών διαδρομών. Δεν έγλυφε, δεν ωραιοποιούσε, δε χαριζόταν και, βέβαια, ήξερε πολύ καλά το παιχνίδι «σήμερα κερδίζω, αύριο χάνω και πάμε πάλι». Είχε χαρακτήρα ο πρωταθλητής με τις 25 νίκες σε εποχές όπου έφτυνες αίμα για να κάνεις τέσσερις, πέντε νίκες το χρόνο, έχοντας απέναντι άλλους πέντε, έξι ισάξιους. Και ο λόγος που δε σημειώνουμε το πεζό «έφυγε πετώντας, που ήταν η μεγάλη του αγάπη, μετά τα ράλλυ και τις μοτοσικλέτες» είναι πως εκεί, λίγα μίλια από το σπίτι του, έφυγαν και το παιδί του και άλλοι νέοι άνθρωποι.
Θα τον θυμόμαστε έτσι, γνήσιο, ανθρώπινο και αποκαλυπτικό, τότε πάνω εκεί στη Βίνιανη που με το Subaru μάς πήγε βόλτα και ανέβασε στο Legacy ταχύτητα εκεί ακριβώς όπου εμείς θα κατεβάζαμε και κυρίως γιατί σήμερα στο χώρο του WRC -κατάντια με τις επιλογές περίπου συμπατριωτών του-, έπειτα και από το «αντίο» του Μάρκους Γκρένχολμ, λείπουν τύποι με άποψη και με το τσαγανό να την εκφράζουν._ Στράτης Χατζηπαναγιώτου

Μας έφτιαξε
― Η εθνική ομάδα μπάσκετ, χάνει κερδίζει.
― Ο Παναγιώτης Γιαννάκης, που είπε «ΟΧΙ» στην πολιτική.
― Ο Βαλεντίνο Ρόσι! Ξοφλημένος, ε; Να!
― Η Τοσκάνη! Οι δρόμοι, το φαγητό, οι μυρωδιές της φύσης, οι άνθρωποι...
― Εντάξει, και το καλό κρασί και οι γκράπες με τους «κούμπους».
― Η Fiorano 599 GTB στην Τοσκάνη. Να ζεις!
― Ο συνάδελφος Γιάννης Κουτσουφλάκης. Αρσενικό!
― Ο Boss ¶ρης Αραβανής και οι PR της Toyota. ¶νθρωποι, την εποχή των αρπαχτικών!

Μας χάλασε
― Το δυστύχημα του Κόλιν ΜακPέι. Αδικία!
― Η περιπέτεια υγείας του Γιάννη Μουράτογλου. Μπόρα είναι, φίλε...
― Η αποχώρηση του Μάρκους Γκρένχολμ από το WRC. Aπώλεια!
― Ο κινητήρας του Μazda CX-7 στις χαμηλές στροφές. Γιατί;
― Η εξέλιξη της μάχης Ferrari-McLaren έξω από τις πίστες. Μαφιόζοι, διεθνείς!
― Που επιστρέψαμε (ο ΠΑΟ) στη Λεωφόρο. Οπισθοχώρηση!